ในค่ำคืนที่เงียบสงบของวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2567 ที่สุสานในตำบลบ้านสวน อำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี เกิดเรื่องราวที่ทำให้หัวใจของใครหลายคนหยุดนิ่ง เมื่อเด็กหญิงอายุ 8 ปี ถูกพบในสภาพน่าสงสาร นอนอยู่ในสุสานฝังศพ ตัวเล็กน้อยนี้มีชื่อว่า “น้ำ” ซึ่งจากการตรวจสอบพบว่าเธอมีรอยฟกช้ำและรอยยุงกัดเต็มตัว แต่สิ่งที่สะเทือนใจยิ่งกว่าคือเรื่องราวของเธอที่เล่าให้ผู้สื่อข่าวฟัง น้ำเป็นเด็กหญิงที่อาจมีเชื้อสายชาวเมียนมา ถูกแม่ตบตีและด่าทอจนไม่อาจทนต่อความรุนแรงได้อีก จึงหนีออกจากบ้านพร้อมตุ๊กตาคู่ใจ และไม่รู้จะไปพึ่งใครจึงหลบหนีมายังสถานที่แห่งนี้ นอนรอความช่วยเหลือโดยไม่มีอาหารหรือน้ำดื่มเป็นเวลาสองวัน
ความหวังเริ่มเข้ามาเมื่อนายสมัย อายุ 55 ปี ชาวบ้านที่ดูแลสุสานได้พบเธอ และด้วยความเมตตาได้แจ้งเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยมูลนิธิไตรคุณธรรมเพื่อมาช่วยเหลือ น้ำได้รับการดูแลชั่วคราวที่บ้านของนายสมัย ในขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังติดตามหาแม่ของเธอเพื่อให้การดูแลต่อไป
เรื่องราวของน้ำไม่เพียงแต่เป็นการเตือนใจเรื่องของการให้ความรักและการปกป้องที่เด็กๆ ควรได้รับ แต่ยังเป็นการเฉลิมฉลองความเมตตาและความพร้อมใจช่วยเหลือของชุมชนที่ไม่ทอดทิ้งกันแม้ในสถานการณ์ที่ยากลำบากที่สุด